Kiedy dwa tygodnie temu pisałem posta o Warszawie 203 napisałem, że jest chyba najbardziej kultowym autem kojarzonym nierozerwalnie z PRL. Jednak po głębszej analizie historii poszczególnych modeli z serii „Kultowe Auta PRL” wychodzi na to, że autem najbardziej kultowym jest Żuk.
Żuk był pojazdem całkowicie polskiej konstrukcji. Powstał pod koniec lat pięćdziesiątych i jego produkcję rozpoczęto w 1959 roku. W 1965 do pierwotnego pick-up’a dodano górną tylną część dachu i górną część ścian bocznych (dolna pozostała nie zmieniona do końca produkcji) i w ten sposób powstał „blaszak” czyli odmiana furgon. W 1973 roku Żuk przeszedł „face lifting”, który obejmował tylko przednią ścianę pojazdu i w tej ostatniej formie Żuk przetrwał do dziś. Był produkowany w Lublinie w Fabryce Samochodów Ciężarowych (FSC). Wyprodukowano go w liczbie ponad pół miliona egzemlarzy. Żuk był „wiecznie żywy” (prawie jak Lenin). Jego produkcja trwała i trwała (jeszcze długo po upadku PRL) i w połowie lat dziewięćdziesiątych młodzi i ambitni pracownicy FSC (w owym czasie już Daewoo Motor Poland) ukuli nawet złośliwe powiedzenie „starym Żukiem w nowe tysiąclecie” i omal się to nie udało, zabrakło zaledwie trzech lat – produkcję Żuka zakończono dopiero w lutym 1998 roku. Żuk- rówieśnik Syreny – jest jedynym samochodem o tak długiej historii, który codziennie wciąż można zobaczyć na naszych ulicach i to nie tylko na prowincji.
Modelik Żuka podobnie jak modelik Warszawy „zaklepałem sobie” w znajomym kiosku zanim jeszcze się ukazał. We środę 20 maja pobiegłem i kupiłem 2 egzemplarze oglądając je tylko pobieżnie. Przy Żuku, pomimo, że i bez jakichkolwiek udoskonaleń jest to bardzo ładny i naprawdę starannie wykonany modelik (chyba najlepszy ze wszystkich modeli polskich samochodów) pracy było sporo.
Modelik jednak nie od razu tak wyglądał i dlatego z opisaniem go na blogu „trochę się zeszło”.
Pierwszą rzecz jaką zrobiłem, to wysunąłem przedni zderzak do przodu. Zderzak jest mocowany na dwóch wystających z podwozia bolcach o średnicy 1,2 mm . Całe szczęście, że mam wiertło o tej średnicy, więc z okrągłych otworków w płytkach mocujących zrobiłem otworki podłużne (fasolki), a między zderzak i płytkę podwozia wsadziłem przyklejoną do zderzaka wkładkę ze styropianu o grubości ok. 1mm. 
Drugą operacją jaką wykonałem było dorobienie połówek szyb bocznych w oknach przednich drzwi. Na ich brak zwrócili moją uwagę koledzy z miniauto-forum, bo mi Żuk tak bardzo się podobał, że w ogóle nie zauważyłem tego mankamentu. Wczoraj wieczorem (w sobotę) wyciąłem ze starego pudełka (po CD) dwie małe płytki i dopiłowałem je na brzegach tak, aby wewnątrz wystawały poza obrys okna, były jednak o połowę od właściwej szyby cieńsze. Tak powstało coś w rodzaju płetw wystających z właściwej szyby. Tylną przykleiłem do podobnej płetwy jaka wychodzi na słupek z okna tylnego.
Trzecią operacją jaką zrobiłem było pomalowanie felg na kolor nadwozia. Najpierw kilka dni szukałem różnych zdjęć w Internecie i gdy okazało się, że fabrycznie niektóre auta miały tak pomalowane felgi postanowiłem to zrobić. Dzisiaj rano rozrobiłem farbę (użyłem jak zwykle farbek Humbrol).
Bazą była farba żółta i do niej dodawałem po kropelce farbę pomarańczowa i trochę białej, aż do uzyskania odpowiedniego odcienia, jak najbardziej podobnego do oryginału. Następnie zdemontowałem koła oraz opony i pędzelkiem nr 0 pomalowałem felgi zamocowane na ośkach. Jutro gdy już zupełnie wyschną położę drugą warstwę. Po ok. godzinie zmontowałem modelik i zrobiłem zdjęcia.
Na koniec poprawiłem tylne światło cofania, dokładnie tak samo jak w Warszawie. Teraz na zdjęciach Żuk prezentuje się niemal jak prawdziwy samochód.
pozdrawiam